Znana na całym świecie, nominowana do nagrody Grammy i wielokrotnie nagradzana grupa grająca joropo, energiczną muzykę kolumbijskich kowbojów z równin Llanos. Kiedy wszyscy wytatuowani ludzie zaczynają tupać skórzanymi butami do rytmu, przypominają zwykły rytmiczny huragan. Choć grają na tradycyjnych instrumentach akustycznych to swoją muzykę plasują na poziomie rocka, jazzu i klasyki, bezkompromisowo bazując jedynie na własnych korzeniach.
Z punktu widzenia tradycji Cimarrón prowadzony jest przez znakomitą śpiewaczkę Ana Veydó w sposób absolutnie przełomowy. Co więcej, można to niemal uznać za rewolucję płci w środowisku, które zawsze było zdominowane przez mężczyzn. Swojej roli nie wybrała jednak dobrowolnie: kiedy w 2020 roku zmarł jej mąż Carlos Rojas, z którym założyła i prowadziła znany na całym świecie zespół, tak naprawdę nie miała innego wyjścia; bez przywódcy by zniknęli.
Czytaj więcejAna zaczęła od podstaw: odmłodziła zespół, sprowadziła zniewalających tancerzy i choć w Cimarrón wszystko nadal kręci się wokół brzmienia harfy, nie jest już jej tak podporządkowane. Zespół należy uznać za swego rodzaju manifest współczesnego joropo, w którym Ana wkomponowała także inne style i instrumenty regionu Orinoko. Dla Any ważne jest również odejście w tekstach od piosenek przepełnionych szczęściem, które dla niej nieprzyjemnie pomijają historię bólu, wojen i strat, o których się zapomina.
„Pierwszy album nagrany bez mojego męża, zatytułowany "La Recia" (Tough Woman), reprezentuje dla mnie poszukiwanie tego, co to znaczy być kobietą joropo. Musiałam znaleźć własne spojrzenie na tradycje historyczne i duchowe. Interesowała mnie postać silnej kobiety zmuszonej do polegania na sobie bez pewności, jakiej oczekuje się od kobiety w regionie” – powiedziała Ana Veydó.
Cimarrón wywodzą się z rozległych równin nizinnych, przez które przepływa rzeka Orinoko, docierając aż do sąsiedniej Wenezueli. Od niepamiętnych czasów na dużą skalę hodowano tu bydło i konie. Muzyka joropo to mieszanka wpływów afrykańskich, europejskich i rdzennych Amerykanów. Część festynów ludowych w tych rejonach opiera się również na przenikliwych głosach, przywodzących na myśl cyganów andaluzyjskich i ich flamenco. Korzenie joropo sięgają średniowiecznej Hiszpanii.
A skąd nazwa Cimarrón? Tak ludzie Llanos nazywają dzikiego byka. Koresponduje to z dzikością grupy o nieposkromionym uczuciu, która w nowej formie błyszczała na większości światowych festiwali.