Kaleo

Delta blues (czyli jeden z najwcześniejszych, niemal archetypicznych gatunków muzyki bluesowej, część country bluesa i z szerszej perspektywy – folku amerykańskiego) jest grany przez Europejczyków zawsze nieco inaczej niż przez Amerykanów. Niekoniecznie dziwnie, ale po prostu inaczej. Kaleo opiera się na emocjonalnych zmianach głosu wokalisty Juliusa Sona - wówczas przenikliwe, bluesowe brzmienie może szybko zmienić się w silny falset. 

Zespół przyznaje, że ten dualizm jest dla nich charakterystyczny i najbardziej słychać go na ich albumie "A/B". "Jeśli Led Zeppelin stał się wzorem dla zespołów europejskich, które łączą cięty blues rock z łagodnymi balladami rockowym, to Kaleo jest ich wersją 7.0" - napisał publicysta Jason Warburg analizując album, którego dokładnie pierwsza połowa emanuje bluesową energią, a druga idzie w wyśmienite folkowe ballady. Podkreśla to również wrażenie, że Kaleo nie jest tylko kolejną zwykłą grupą.

W przeprowadzce z Islandii ten młodzieżowy kwartet nie widział nic niezwykłego. Muzyka amerykańska grała im w duszy od lat, a rodzima wyspa po prostu stała się w pewnym momencie za mała by pomieścić ich ogromny sukces. Po podpisaniu kontraktu z  Elektra Records zespół przeniósł się za ocean. Osiedli w słonecznym Austin, lecz nie zapomnieli o rodzinnej wyspie, czego wyrazem był przepiękny utwór "Vor í Vaglaskógi".